Daar lag ze...alleen, stil, bang. Gestopt met huilen. Onder hypnose kon ik het allemaal ervaren afgelopen maandag.
Ze begreep niet waar haar mama was was gebleven. Ze kon wel heel goed de spanning en de zorgen voelen in het gezin, maar niemand vertelde haar wat er aan de hand was.
Omdat ze voor haar gevoel niet betrokken werd dacht ze dat het haar schuld was dat mama er ineens niet meer was.
Ze besloot de schuld te dragen toen ze nog maar een babytje was en haar overleving mechanisme ging in Freeze stand en het enige wat ze toen nog kon doen was verdwijnen en onzichtbaar worden.
En daar zie ik haar, ze laat zich eindelijk zien, na heel veel innerlijk werk, zachtheid ,verstilling, laat mijn innerlijke baby zich zien. Wantrouwend en ik mag haar nog niet pakken. Er is nog meer veiligheid nodig.Ik begin een liedje voor haar te zingen en stap voor stap mag ik dichterbij. Ze vertrouwd me niet. Ik heb immers ook jaren niet naar haar gezocht. Ik erken haar pijn. Ik weet dat ik je niet kon voelen maar nu kan ik het wel zeg ik tegen mijn innerlijke baby.
Langzaam ontdooit ze en mag ik dichterbij. Ja ik mag haar pakken en terwijl ik haar in mijn armen sluit, komt er ontspanning in mijn middenrif.
Ik kijk haar aan en vertel haar onze mama lag in het ziekenhuis. Ze moest ineens worden opgenomen. Ze was heel ziek. Ze verloor een nier, het was heel spannend maar het is goed gekomen. Ik snap dat jij niet begreep wat er gebeurde. Zomaar ineens jouw mama weg. Het was niet jouw schuld. Jij kon er niets aan doen lieve kleine Ester.
Mama is wel jaren ziek geweest. Moest veel naar het ziekenhuis. En je hebt zelfs toen je 2 jaar oud was naar een dokter gewezen met je kleine vingertje en boos geroepen ”en je stopt ’r niet meer in bed hier”.
Dat heb je goed gedaan, lieve kleine Ester.
Ik neem haar mee in de tijdlijn van het leven. Wij zijn inmiddels 52, bijna 53 en mama is 81 jaar geworden. Ze is na een heel kort ziekbed overleden aan kanker in 2020. We hebben het goed gehad. Liefdevol en met elkaar. Mijn innerlijke baby sluit steeds meer in. Ze vind haar plek en rust in mijn lijf en dan...... begin ik heel hard te huilen omdat we eindelijk verbonden zijn. Mijn afgesplitste deel eindelijk thuis. Mijn lichaam in het nu, meer ontspannen eindelijk is de ontlading ingezet waar ik al jaren op hoop.
Mijn frozen shoulder dank je wel voor de uitnodiging en de ruimte die er weer komt.
Luisteren naar je lijf, ik ben er profesioneel gespecialiseerd in maar persoonlijk vind ik het een klus, maar super blij dat ik de boodschap begreep van mijn frozen shoulder.
Verlost van de schuld en het dragen van niet eigenlijke verantwoordelijkheid.
Liefs Ester 🧡
foto Baby Ester
----------
Ik ben Ester Bakker, oprichter van Het Huis Van Aandacht en Lichaamswerker. Één van mijn specialismes is vroegkinderlijk trauma en veilige bedding bieden.
