Gesprek zonder woorden.
Daar zitten we, rug tegen rug, onze benen vooruit gestrekt, handen op schoot. Het enige wat hoorbaar is is onze adem. Die van haar hoog en snel die van mij laag en diep. Onze lichamen in het ritme van een zacht wiegend gevoel die van zelf ontstaan is. Geen woorden.
Zij, wilde niet meer leven. Al vele therapieën gedaan en met de druk dat toch niets werkt en een soort van laatste hoop kwam ze bij mij binnen. En ik...ik deed niets....ze hoefde niets, niet te praten, niets te fixen, ze hoefde zelfs niet te leven van mij maar ze hoefde ook niet dood van mij. In de eerste sessie heeft ze op de massagetafel gelegen, alleen, in stilte, in alle rust, niemand om haar heen en ik....zat in alle rust in de ”woonkamer”. Als ze me nodig had kon ze me roepen, dat deed ze na enige tijd.
Ze wilde ook niet aangeraakt maar deze keer mijn voorstel om even rug tegen rug te zitten, een gesprek zonder woorden daar had ze wel ruimte voor. Alles was immers al gezegd bij alle andere therapieën. Daar zaten we in stilte, rug tegen rug, wiegend. Ineens hoor ik haar adem veranderen, ze pakt onbewust mijn ritme op en mijn rug voelt haar rug langzaam aan ontspannen. Haar lijf gaat wat in overgave.
Ze hoeft nog steeds niets van mij. Ze zit, en beetje bij beetje voel ik dat ze meer zakt in de steun van mijn rug. Een diepe zucht uit onze longen, spontane ontlading van het lijf en daar gebeurd het, ik hoor haar heel hard huilen. Ik doe niets, ik wacht, ik geef ruimte, ik hoef haar ook niet te troosten. Ze haalt heel diep adem een diepe zucht. Zo zegt ze dat is een fijn gevoel.
Er zijn is niet niets, het is ALLES.
Liefs Ester 🧡
Ps inmiddels ervaart ze het leven als mooi en ziet ze haar diepte dat het nodig was om te komen waar ze nu staat, dichtbij, in haar zelf.
