Stilte waar krijg je het nog? Gewoon zo op de dag? In alle winkels is er muziek en daar is natuurlijk niets mis mee want muziek brengt ook heel veel. Maar stilte ook en wanneer zijn we nu echt stil?
Persoonlijk word het steeds stiller in mij, waar ik 7 jaar geleden niet in stilte kon zijn, begin ik nu mijn dag in stilte met een wandeling met de hond. Hij snuffelt en ik zeg weinig. We komen ook niemand tegen want het is nog te vroeg. Wat een fijn begin van mijn dag.
Ook in mijn werk geef ik voor 90% de sessies in stilte. In stilte hoor je namelijk wat er echt gezegd wordt en is het voelen nog intenser is mijn ervaring. Stilte kan confronterend zijn, je kan het niet ontwijken. Maar waarom wordt de stilte vaak als ongemak ervaren? Vraag jij je dat wel eens af?
Voor mij was de stilte opzoeken heel confronterend, ik kon niet meer om mezelf heen. Ik weet nog dat ik de uitnodiging kreeg om een stoel te pakken die in de midden van de kamer te zetten. Er op te gaan zitten en ervaren wat er in het moment gebeurde. Wat een rot oefening in het begin. Er gebeurt namelijk van alles. Vluchten wou ik, mijn gedachtes die er van alles van vonden. Mijn adem die sneller werd en mijn hart sloeg op hol. Nu kan ik de hele dag in stilte zijn en ervan genieten. Inmiddels geef ik de oefening mee aan mijn klanten.
Stilte is een beetje een rouwproces, je neemt steeds een beetje afscheid van het oude in jou en maakt plaats voor nieuwe ervaringen.
Eigenlijk is stilte eenvoudig. Je zegt niks, je zoekt geen contact. Dat kan overigens soms wel ongemakkelijk voelen, zeker in het begin. Samen eten en niet praten, niets sociaals uitwisselen, wanneer doen we dat nou?
Ik heb fijne herinneringen aan mijn studie jaren op Holos waarin ik in de pauze met mijn studie genoot Heleen naar buiten kon gaan, broodje kon eten, naast elkaar zitten en niets zeggen en voelen en ervaren dat er even niets van je verlangt werd. Hoe fijn. Gewoon niets zeggen en voelen dat het helemaal oké was. Heb jij dat met mensen in je omgeving?
Ik ervaar dat ook met een aantal vriendinnen. Mijn 4 besties wonen allemaal ver weg. We kunnen heel lang geen contact hebben, stil zijn en ons er prima bij voelen. Nooit ligt er een oordeel of verwijt als er geen woordelijk contact is. Ik voel me daar heel blij om. De vrijheid hebben om contact te zoeken als ik dat zo voel.
Al enig tijdje staat Bram naast mij, Bram is mijn haptotherapeut. Wij spreken dezelfde taal en hebben fantastische gesprekken en ervaar dat als heel verrijkend maar soms kom ik binnen en ga ik gelijk liggen. De enige woorden die ik dan gebruik zijn…Bram, het is stil in mij maar mijn lijf wil gehoord. Nou hop op de tafel zegt hij dan. Raakt me aan, in stilte en ik hoor al mijn eigen vragen , mijn antwoorden, mijn bezinning, mijn intimiteit en eigen individualiteit.
Dat is wat stilte zo eenvoudig krachtig maakt.
Liefs Ester
