Intens en indrukwekkend. Mijn eerste zweethut ceremonie.

” Aho Mitakayo Oyasin”

Daar zit ik, samen met 29 anderen in de zweethut er zijn net 15 hete stenen naar binnen gebracht. Totaal onvoorbereid zit ik hier en niet wetende wat te verwachten help ik mezelf herinneren aan mijn intentie; mezelf liefdevol ontvangen. 
De deur is net gesloten en MIJN  GOD wat is het donker. 
Zo donker dat ik écht niet durf te kijken. Ik houd mijn ogen stevig dichtgeknepen. 
Mijn centrale zenuwstelsel reageerd direct met angstsignalen en de donkerte en de hitte van de stenen brengen me in een split second terug naar het verlaten eenzame gevoel wat ik in de baarmoeder van mijn moeder heb ervaren toen ik werd verlaten door mijn tweeling helft.  
Het overtuigende besluit wat ik daar als baby al nam -ik moet het voor de rest van mijn leven alleen en zelf doen en de overtuiging ik ben vast tot last-.  
Het oude gevoel direct aanwezig in de hut. 

Een ruime periode in mijn leven heeft in teken gestaan van het helen van deze wond en het loslaten van deze diep liggende overtuiging. Een randje waar ik steeds maar niet bij kon door allerlei beschermingsmechanismes, sommige in camoeflage pak. Ondanks de veiligheid die ik inmiddels in mezelf ervaar, kwam ik er niet dichterbij. Hoe veiliger ik me voel hoe dieper ik kan gaan maar toch ontsnapte ik er in mijn brein aan. 

Nog maar 30 sec onderweg in de zweethut en ik ontmoet mezelf direct op mijn meest pijnlijke rauwe pure plek. 
Het beest in de bek kijken wat ik vele malen gedaan had lijkt ineens kinderspel  te zijn geweest want dit is zo fucking intens dat ik zelfs de huig van beest kan pakken. 

3 min onderweg in de ceremonie. Ik wil eruit, ik wil d’r echt uit is het enige wat ik denk, voel, ervaar. Al mijn alarmbellen gaan af. Al mijn escapes routes direct paraat maar niets werkt. Stront aan de knikker. Het wordt in een lichtsnelheid duidelijk hoeveel ik innerlijk nog inzet of verzet om maar ergens aan te ontsnappen of zachter te maken. Jezus wat pijnlijk voor mijn ego die enorm lijd in dit moment.
Ik word gedwongen dit intense heftige gevoel helemaal te doorleven in het donker en in de hitte. Ik moet, maar wat een weerstand. Ik ben me bewust van alles wat ik voel, ervaar, denk, mijn patronen, thema’s strategieën,conditioneringen, ALLES is zichtbaar in het donker. De hitte neemt toe en kan niets anders doen dan ervoor buigen.
Bewust van mijn persoonlijk proces en het gevoel van eenheid wat kan ik niet ervaren, sterker nog ik kan het niet toelaten. Diep in mijn celkern kan ik niet toelaten. De watergieter roept iets en de deur gaat open..... ik dacht jeeeehj we kunnen er nu uit, even bijkomen, wat drinken maar nee we blijven zitten. 
Er wordt gevraagd te delen maar niemand zegt iets. Ik voel dat ik moet delen dat ik het echt heel zwaar heb en dat ik het toelaten van de groep erg moeilijk vind. Het lijkt alsof iedereen er vandaag is voor mij om mij te dragen maar in de diepte kan ik het niet ontvangen. Er komen ingehouden tranen. Mijn hartslag daalt, mijn lijf is weer koeler. 
Er worden weer nieuwe stenen uitgenodigd erbij de komen. 20 vraagt de watergieter er. Ik ben weer rustig en de deur sluit weer. Ronde 2.
Ik ben zo blij dat het die ochtend pijpenstelen heeft geregend want de hut ligt vol modder. Ik wordt in deze ronde weer geconfronteerd met de diepe pijn en mijn verzet tegen het voelen ervan. Mijn hart bonkt inmiddels uit mijn lijf. Die hitte die ik ervaar. Ik wrijf de modder op mijn lijf, over mijn hartgebied, mijn haar en mijn nek. Het is allemaal zo pijnlijk de diepe eenzaamheid waar ik zo graag vandaan wil bewegen maar ik heb een keuze, in de weerstand blijven of er dwars doorheen. The only way out is in. 
De deur gaat weer open. Ik snak naar verkoeling. Weer mag ik de ruimte nemen van de groep om te delen. En dan begint het. Het diepe oer huilen  wat ik normaliter aan niemand durf te laten zien uit angst dat ze bij me weg gaan. Ik kan het niet meer inhouden en begin heel hard te huilen. Het oude intense verdriet wat opgeslagen ligt in mijn lijf vind zijn weg naar buiten. Ik krijg erkenning van de groep en liefdevol word ik ontvangen. Er wordt ruimte voor me gemaakt zodat ik op mijn rug in de modder kan liggen. 
Met dit verdriet en hoge hartslag mag ik me laten dragen door Moeder Aarde. Het wordt duidelijk wat de stenen me willen vertellen. Het is tijd, echt tijd dat  mijn overtuiging -ik ben tot last- ik hier vandaag mag doorbreken. 
Ronde 3; nieuwe hete stenen erbij de deur sluit. Er ontstaat een ander gevoel, mijn nog hoge hartslag is aanwezig en ondanks dat ik nog uit dit gevoel wil, wil ik niet meer uit de hut. Er is nog gevecht gaande in mij maar het is. Kom maar op denk ik ineens aan het einde van de derde ronde, inmiddels snap ik dat we tussendoor niet uit de hut gaan. 
In ronde 4 ontstaat een een gedachte en gevoel van acceptatie. Het is wat het is. Er is niets aan de hand en ineens kan ik kijken in het donker en kan ook de rode gloed van de stenen zien. Ineens is er licht in mij, om me heen en voel ik de shift die mijn lichaam maakt en de pijn uit mijn lijf glijdt en het lijden veranderd in mezelf liefdevol ontvangen in alles wat ik voel. Ineens voel ik eenheid en dat ik me kan laten dragen, zij zijn gebleven, ik ben gebleven. Tranen van geluk stromen over mijn wangen. 
De watergieter nodigt de deur uit te openen en ik denk nu al?

Liefs Ester 🧡

Alle firekeepers en Watergieter Polina super bedankt voor de liefdevolle begeleiding. 

Lieve Marjon, dank je wel voor dit prachtige verjaardagscadeau aan mij en wat fijn dat deze ervaring niet alleen ons zelf heeft verdiept maar ook onze vriendschap.