Avondklok ft boosheid

Van de week vloog het me allemaal aan. Mijn taks van flexibiliteit bereikt. De aankondiging van de avondklok. De regering zo transparant als het maar kan. Ze “lekken” het nieuws uit, geven je nog het idee dat er daadwerkelijk over gedebatteerd wordt, maar in de verborgen agenda ligt het plan allang klaar. Mijn brein dacht ‘ach Es je gaat toch bijna nooit ‘s avond op pad’ maar de reactie diep in mijn lijf vertelde heel wat anders. Een golf van boosheid kwam uit het niets omhoog. Ik wilde vloeken, schreeuwen en het liefst een sloop auto als bezetene in elkaar slaan met een honkbalknuppel. Alleen de gedachte al maakt veel goed. Met dit idee loop ik trouwens al geruime tijd. Met een groep mensen een verdiepings dag anger-management  te doen. Contact maken met opgekropte woede, zo bevrijdend. 

Maar goed mijn ondernemend snel werkend brein, vliegt zelfs met het schrijven van dit stuk, al weer alle kanten op. Ik werd zo pissig van de week, op de overheid dat ze roepen dat we dit samen doen, want er is niets samen aan, ik krijg geen zakelijke financiële steun vanuit de overheid. Ik moet het helemaal zelf dragen omdat ik niet binnen de voorwaarden val van de steun die geboden wordt. Boos op de maatregelen, boos op het virus zelf, alsof die geen bestaansrecht zou mogen hebben. Mijn mooie Huis dicht, hoe verdrietig eigenlijk en ik heb zoveel energie, ik wil graag werken. Ik wil vooruit, ondernemen en gaan. 

Zo enorm hard voor gewerkt, soms meer dan goed voor mij was. En nu, sta ik weer op die rem. Even schiet er door me heen wat Peter Den Haring mij een aantal jaren geleden zei toen ik mijn geboortehoroscoop bij hem had laten maken. In een sessie van ruim 2.5 uur vertelde hij me in 2013  hoe mijn sterren stonden “De rem wordt veroorzaakt omdat er altijd wel ergens gezeik is om je heen, maar weet dat je er doorheen zult komen, nog voor je 50ste verjaardag. ”Als het allemaal lukt he” zei hij lachend. Oké Peter, nou ik heb nu nog een half jaar, bedankt dat je je laat horen in mijn herinnering aan die sessie. Ook ineens zoooo boos over dat deel van de liefde dat in mijn sterren zou staan. Dat ik tussen mijn 45 en 47ste levensjaar iemand zou ontmoeten die mij zou willen leren kennen, voor mij zou kiezen zoals ik ben en me zou erkennen in al mijn grootsheid en mijn klein zijn. Zelfs daar voelde ik me van de week enorm pissig over, ik ben potverdorie 49 nu. Iets wat al jaren niet meer in mij speelt, dacht ik, tot het van de week toch nog even voorbij kwam op een hele hele diepe laag. Ik merk dat ik de schuld bij Peter neerleg alsof hij wat kan doen aan de stand van mijn sterren. Blame it on the messenger. 

Schuld, tja...een mooie emotie om maar geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen bestaan. Het is jouw schuld, overheid, het is jouw schuld, corona virus, zelf de vader van mijn kinderen kwam even voorbij in, het is jouw schuld dat ik alleen ben, het is iedereen zijn schuld behalve de mijne.

 Tenminste dat roept de slachtoffer in mij. Het volwassen deel in mij weet natuurlijk allang dat alles binnen in jezelf ligt. Inmiddels heb ik geleerd dat als mijn slachtoffer deel roept, hier een paar minuten naar te luisteren en het volledig in het licht te zetten.( Het gebeurd namelijk bijna nooit dat mijn slachtoffer deel actief is omdat ik het vaak direct herken en gelijk de koe bij de hoorns vat). Beeld je in dat ik er echt voor ga. Ik duik er helemaal in, sta stampvoetend op de grond als een klein kind. Stoom komt uit mijn oren en maak het veel groter dan het werkelijk is, ik voel me dan een enorme slachtoffer. Na 90 sec moet ik dan heel hard huilen en ook dat sta ik dan helemaal toe en na weer 90 magische seconden ontstaat er ruimte, empathie, assertiviteit en verantwoordelijkheid voor mijn eigen bestaan en een enorme lachbui om mijn eigen gedrag. Aaah lekker! Dat lucht lekker op zeg.  

Want er is natuurlijk geen schuld. Met volle overtuiging staat de regering in het regeer en heers rollenspel en ik laat het toe omdat ik geen rebel ben. Doe keurig wat er van mij gevraagd wordt omdat ik geen zin heb in strijd. Wel voer ik mijn eigen onderzoek en werk ik aan mijn immuunsysteem en gezondheid. Er zullen altijd virussen blijven. De boodschap van het virus is, accepteren dat dood bij het leven hoort. In de natuur sterven de zwakken en de sterkste blijven leven. De natuur treurt niet, de natuur aanvaard en veroordeelt niet. De natuur neemt aan. en mijn natuur? ach mijn natuur vecht soms lekker even tegen alles wat is en ook dat is okay. Op het moment dat ik me verbind met alles wat in mij leeft, het toelaat en het doorvoel ontstaat er een enorme ruimte en ben ik weer in staat om mijn positieve kijk op het leven in te zetten, mijn verantwoordelijkheid voor mijn leven te voelen en de leer die ik eruit mag halen. Het zijn slecht rollen die vervuld worden, het vertelt niets over wie ik of de ander is. In dat moment van acceptatie dat de dingen zijn zoals zijn, ervaar ik rust en dankbaarheid in alles.

Dank je wel avondklok dat je zoveel in beweging hebt gezet waardoor ik weer in contact kon komen met delen van mezelf. Diepe buiging voor al wat je brengt, corona virus en alles wat daardoor zichtbaar wordt. Zichtbaarheid is nodig om het anders te willen doen, ik zeg kom maar op.  

Liefs Ester