Door het verleden, met misbruik en mishandeling vond ik aanraking doodeng.

Therapie bij Ester en wat dit mij gebracht heeft.

Ik heb niet zo’n fijne jeugd gehad, velen therapieën gevolgd, en nog steeds merk ik dat het mij niet echt hielp. Ik ben in 2018 bij Ester terecht gekomen. Ik zag het stukje staan ’terug naar je gevoel’. Ik dacht meteen dat dit het wel zou zijn, ook al wist ik dat het heel spannend zou zijn. Ik ging er heen met eigenlijk het gevoel dat dit mijn laatste redmiddel zou zijn. Als ik hierop terug kijk dacht ik voor mijn gevoel hierbinnen te stappen als een zekere jonge vrouw die wel even haar verhaal zou vertellen en met een paar sessies zou ik er vanaf zijn. Ik vertelde mijn verhaal alsof het heel normaal was, dat voelde ook zo. Ik had het inmiddels al zo vaak verteld, en het leek nou eenmaal zo te zijn dat het normaal was.  Ik ging de therapie aan, maar nog niet open en eerlijk. Ik werd elke keer weer geconfronteerd met hoe ik mij uitte en hoe mijn gedrag was. Vaak aanvallend, en overal lacherig over doen. Ik had in het begin zo vaak de behoefte om Ester te berichten of te mailen, want dat was veilig voor mij.  Soms zo vaak dat Ester wel eens aan mij vroeg ’wat heb je nodig?’ Wat een vreselijke vraag vond ik dat, nog steeds vind ik dat lastig, maar toen werd ik vaak boos en zei ik wel eens dat Ester de therapeut was en dat zij dat toch wel weet wat ik nodig heb?  Na een aantal maanden therapie kreeg ik een burn out, en werd ik bewuster van mijn lichaam. Ik zat er zo erg doorheen dat ik Ester voor het eerst durfde te vragen om een knuffel. Wat vond ik dat eng! Ik mocht komen om een knuffel te krijgen, voor het eerst een knuffel. Mijn lichaam reageerde heftig, maar er ging een wereld voor me open. Door het verleden, met misbruik en mishandeling vond ik aanraking doodeng, dus een knuffel was echt een grote stap. Dat is het moment geweest waarin ik me steeds meer, wel heel langzaam, maar steeds meer durfde te openen.  Geduld en liefde en warmte en veiligheid, dat is het belangrijkste wat er nodig is. Het vertrouwen in Ester groeit, ik ben al een lange tijd in therapie maar nu begin ik er vertrouwen in te hebben dat het goedkomt. Ik begin langzaam te voelen. Ik heb al een klein beetje van mijn verdriet durven laten zien, en elke keer haar reactie is zo fijn. Mijn lichaam verklapt me vaak en ik weet dat dit nu het moment is om er naar te luisteren, ook al vind ik dat eng. Ik leer te vertrouwen, en ik leer dat ik geen pak slaag krijg als ik moet huilen.

Ik zit nu weer in een fase van therapie waarin even wat meer nodig heb dan normaal. Ik zit nu in een lang rouwproces, wat ik heel zwaar vind. Maar ik heb genoeg tools gekregen van Ester om hiermee om te gaan, soms lukt het me zelf, nog vaker heb ik hierin begeleiding nodig van Ester. Door het gevoel heen en accepteren dat het er is. Ik ben inmiddels uit mijn burn-out, maar merk dat er een lange nasleep is.  Ester is flexibel en voelt goed aan wat er nodig is. Steeds meer durven openen. Het aanraken vind ik nu na een lang proces heel fijn. Een hand op mijn buik, of een knuffel, of gewoon de aanraking op de rug of de heerlijke massage van Ester brengt mij helemaal tot rust. Ik ga vaak terug naar het kind in mij, die de liefde, de warmte en de veiligheid gemist hebt. Dat is iets wat ik terugvind in de armen bij Ester, ik durf het nog niet altijd te zeggen, maar dit gaat mij steeds beter af.  Ik merk nu pas hoeveel spanning en stress er af en toe in mijn lichaam zit. Ester maakt mij hier ook bewust van en daar leer ik dan weer van. Het wiegen wat Ester doet, je voelt je weer even baby, maar dan in veilige armen.   Wat ik voorheen eng vond en waarin ik dan wel eens in de aanval ging was dat Ester dwars door je heen kijkt, levensgevaarlijk! Ik durfde in het begin Ester ook niet zo goed aan te kijken, ook dit gaat goed en vind ik het juist fijn dat Ester dwars door me heen kijkt. Ik heb het soms nog even nodig dat er aan me getrokken wordt. Ik vind vaak mijn gevoel of mijn emotie raar of vervelend. Ester vindt niks raar, het is jouw gevoel.  Soms word ik weer even met beide benen op de grond gezet, niet altijd even leuk, maar van de confrontatie leer ik alleen maar.

Ik leer langzaam te dealen met wat er is. Ik weet steeds meer wat ik nodig heb. Door hiernaar te luisteren ontstaat er ook rust. Het verleden kan ik niet meer veranderen, en het vertrouwen in de mens is ook nog een dingetje. Maar ik herken en erken het nu steeds meer, soms komt dat ene boze, aanvallende meisje weer even tevoorschijn. Dit herken ik vaak meteen, accepteren dat het er is en naar het gevoel kijken. Ik heb inmiddels geleerd waar het vandaan komt en ik kan mij gaan afvragen of die aanvallende houding nog nodig is om mezelf te beschermen. Ik leer steeds beter mezelf en mijn lichaam te kennen. En door de begeleiding van Ester weet ik dat alles er mag zijn.

Ik heb nog een lange weg te gaan en zal mogelijk nooit klaar zijn met therapie omdat het zolang vast heeft gezeten in het lichaam. Maar de therapie zal vanzelf weer minder worden. Maar ik blijf gezellig bij Ester en ik heb vertrouwen dat ik uiteindelijk beter kan omgaan met het verleden, met mijn emoties en de boosheid, en als ik een slechte dag heb, mag ik om hulp vragen en alle tools inzetten die ik geleerd heb bij Ester.