De liefste moeder op aarde

“Ik vind nog een heel gedoe hoor dat doodgaan. 

Hoe ga je dood? vraagt ze mij. 

Terwijl de wereld gegrepen is door alle maatregelen mbt het coronavirus, ben ik in alle eerlijkheid blij dat ik nu niet werk en alle tijd heb voor mijn moeder die in haar terminale fase zit. 

In nog geen 4 weken tijd, kijk ik toe hoe ik het leven uit mijn moeder zie verdwijnen terwijl ze opgevreten wordt door een bijzondere soort agressieve kanker in haar lijf. Hoe ik zie dat de kracht die ze nog bezit inzet om moeilijke beslissingen te nemen over haar leven en hoe moedig ze dit draagt en uit wat ze niet meer wil. Wat ze wel wil weet ze nog niet want hoe kies je als je nog nooit voor je zelf hebt gekozen? 81 jaar en op haar sterfbed is ze nog aan het uitzoeken hoe ze voor haar zelf mag kiezen en hoe ze mag loslaten. Ze is het nog nooit aangegaan in haar leven dus hoe moet je dat nu doen?. Ze heeft zich altijd dienstbaar opgesteld voor haar man. Onvoorwaardelijk stond ze naast hem met al haar liefde. Conflict vermijdend gedrag vertoont en struisvogelpolitiek. Ja en daar lig je dan aan het begin van het eind. Hoe ga je dood? vroeg ze gister 

Of zoals ze van de week tegen mijn dochter zei: ”ik vind nog een heel gedoe hoor dat doodgaan”. Hoe ik haar enkele van mijn moeilijke confronterende vragen stel. Wat heb je nodig mam? Wat is kwaliteit en wat is comfort voor jou? ”Es, je stelt me altijd van die moeilijke vragen” nu heb je nog keuze mam vertel  ik haar dan.

Het liefst ze wil ze er onderuit maar de agressieve kanker zorgt ervoor dat ze er over na moet denken. Mijn vader op zijn beurt graag controle heeft en het nu verliest en hoe machteloos het hem maakt dat ze geen antwoord geeft op zijn vragen over rouwdienst en hoeveel rouwkaarten? Komt wel een keer, nu geen zin in zegt ze dan. 

In haar hoofd heeft ze nog alle tijd maar in de werkelijkheid tikt de tijd als een tijdbom weg en hoe ik machteloos toekijk naar de strijd die ze levert. Ik weet vanuit mijn ervaring dat deze fase nodig is en dat ook deze ervaring mij zal verrijken als mens maar ook als therapeut. Hoe waardevol deze lessen zijn. Maar mijn god wat vind ik het zwaar en vermoeiend en mijn lijf, mijn lijf wil aangeraakt, gerustgesteld, omhult worden. Maar ja zonder partner is dat onmogelijk en massagetherapeuten werken niet die mijn huidhonger zouden kunnen stillen dus knuffel ik mijn chocolade bruine labrador helemaal plat. 

Mijn kleine ester die ooit een eenheid met haar was en zo verdrietig is, het straks zonder haar te moeten doen en dat die eenheid altijd zal blijven. Ik weet het, ik ben echt niet de enige die afscheid neemt van haar moeder en dat  idee geeft een soort van troost en verrijking. Een soort gevoel van welkom bij de club van verloren ouders, je bent niet alleen gevoel. 

Je weet dat die dag ooit komt, afscheid nemen van je ouders maar nu die dag zo voor de deur staat en heel hard klopt is het enige wat ik roep kan je misschien wat zachter kloppen.

En toch...als ik me verbind met die eenheid voel ik de kracht dat ik ook dit aankan. Mijn stukken heb doorlopen met haar. Ik ben jouw dochter en jij bent mijn moeder. Kind mag en kan zijn.

De liefste moeder op aarde, want jeetje wat is zij lief, Ik huil, wat gezegend ben ik dat zij mij op de wereld heeft gezet en dat ik de allerliefste moeder heb. Van de week spraken we onze wens naar elkaar uit in een palliatief gesprek. Mam ik zou graag bij je zijn, op mijn laatste adem sprak ze zacht, ja mam net zoals jij bij mij was op mijn eerste adem zou ik graag bij jou willen zijn op je laatste. “Nu nog het knopje vinden hoe ik doodga “ zei ze met een traan en een lach. 

Liefs Ester 🧡.